Een week lang ravotten in een onbemande hut nabij chamonix was de doelstelling. Steile couloirtjes skien en wat mixed klimmen rond de Aigulles Dorées stond op het programma. Het weer besloot echter een ander plan uit te voeren. Een weekje Calanque dan maar, want het is nooit slecht weer in de Calanque. Iets wat ik kan beamen. Terwijl half Zwitserland last had van overstromingen hebben we in de Calanque geen druppeltje regen gehad.
En wat kan ik zeggen over de Calanques; Mooi gebied als je de mogenlijkheid hebt om eens een keertje langs te gaan dan kan ik dat alleen maar aanraden. De rots is niet overal van dezelfde kwaliteit maar is over het algemeen zeer vast te noemen. Het kalk oogt af en toe imposant maar zit vaak vol met kleine randjes en zelfs bakken. De quotaties zijn op zijn allerminst Frans te noemen, je klimt hier best makkelijk wat boven je niveau.
Sportklimmen kan je dus wel goed in de Calanques maar de reden dat je naar de Calanques komt is voor de lange traverses die hier in overvloed te vinden zijn. Het wilde water dat langs de rots omhoog spat is een gevoel dat je alleen maar in Calanques krijgt.
Het mooie aan de Calanques is dat er nog veel routes slecht tot semi behaakt zijn. Veel klassieke lijnen zijn hierdoor niet niet glad geklommen. Een beetje route zoeken is dan wel nodig omdat de hakenregen ontbreekt. Mooie routes zijn bv de Arête De Cassis op de Candelle en Face au Large op de Cap Morgiou. Op die laatste rotspartij zitten nog een paar traverses die ik graag zou willen ondernemen. Misschien dat ik mij ooit ga wagen aan de ‘El Cap traverse (6c+, 39TL)’. De rotswand van Castleviel bevat nog een aantal indrukwekkende schoorstenen die uitdagend ogen en daarbij ook nog grotendeels onbehaakt zijn. Er ligt hier dus genoeg rots om je een leven lang te vermaken mocht het weer voor altijd slecht zijn in de Alpen.
Hop Hop Die Berg Moet Ik Op 